MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenlemek
HÜKÜM : Mahkumiyet

İstanbul Vergi Dairesi Başkanlığı Denetim Grup Müdürlüğünün 07.06.2010 tarihli ve 13692 sayılı yazısının mütalaa niteliğinde olduğu, İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının 25.06.2010 tarihli, 2010/55589 esas sayılı iddianamesi ile 213 sayılı VUK’nin 367. maddesi uyarınca dava şartı olan mütalaa ve ekindeki vergi suçu raporuna uygun olarak sanık hakkında 2009 takvim yılında sahte fatura düzenleme suçundan kamu davası açıldığı; Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 08.11.2018 tarihli, 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK"nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığı; 5271 sayılı CMK’nin 217. maddesi uyarınca duruşmadan edindiği kanaate göre delilleri değerlendirip sanık hakkında yüklenen suçtan mahkûmiyet kararı veren mahkemenin takdir ve kabulünde bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşıldığından, tebliğnamedeki “mütalaa alınmadan dava açıldığına” ilişkin bozma isteyen görüş ile “1 ve 2 numaralı” bozma isteyen görüşlere iştirak edilmemiş; 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında yeniden değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanığın diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
1- Sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarının birbirinden ayrı ve bağımsız suçlar olduğu, bu suçların birbirine dönüşmeyeceği, sanık hakkında 2009 takvim yılında sahte fatura düzenleme suçundan kamu davası açıldığı gözetilmeden, hüküm fıkrasında suç adının “sahte fatura düzenlemek ve kullanmak” olarak belirtilmesi,
2- Sanık hakkında 213 sayılı VUK"nin 359/b-l. maddesi uyarınca verilen 3 yıl hapis cezasından TCK’nin 43/1. maddesi gereğince 1/4 oranında artırım yapılırken 3 yıl 9 ay yerine 4 yıl olarak belirlenmesi ve buna bağlı olarak TCK’nin 62. maddesi uygulamasıyla sonuç cezanın 3 yıl 1 ay 15 gün yerine 3 yıl 4 ay olarak belirlenmesi suretiyle fazla ceza tayini,
Yasaya aykırı, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; ancak yeniden duruşma yapılmasını gerektirmeyen bu hususların 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 322. maddesi uyarınca düzeltilmesi mümkün bulunduğundan; hüküm fıkrasının 1. paragrafında yer alan "VE KULLANMAK" ibaresinin hükümden çıkartılması, hüküm fıkrasının 2 ve 3. paragraflarında yer alan “DÖRT YIL” ve “ÜÇ YIL DÖRT AY” ibarelerinin hükümden çıkartılarak yerlerine sırasıyla “ÜÇ YIL DOKUZ AY” ve “ÜÇ YIL BİR AY ON BEŞ GÜN” ibarelerinin eklenmesi suretiyle, diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 24.12.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.