MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığını bozma, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu"nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu’nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkânsızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği gözetilmeksizin, yokluğunda verilen karara ilişkin tebligatın sanık ...’nin duruşmada bildirdiği "... Mahallesi, ... Sokak, No:.../.../İstanbul" adresinden iade gelmesi üzerine adres kayıt sistemindeki adrese şerhsiz olarak gönderilmesi ve iade gelmesi halinde sonrasında belirtilen şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerekirken, sanığın bilinen adresinden iade gelen tebligatın doğrudan adres kayıt sistemindeki adresine, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre gönderilmesi işleminin belirtilen usule aykırı olması karşısında; Sanık ..."nin talebinin reddine dair 28.06.2016 tarihli ek karar kaldırılarak; sanığın 02.06.2016 tarihli dilekçesindeki anlatımından eski hale getirme isteminde bulunduğunun anlaşılması ve eski hale getirme isteği hakkındaki karar verme yetkisinin, CMK"nın 42/1. maddesi uyarınca Yargıtay"ın ilgili dairesine ait olması nedeniyle mahkemece yargılamanın yenilenmesi talebi olarak değerlendirilen ancak 02.06.2016 tarihli dilekçe anlatımından eski hale getirme talebi niteliğinde olan talebe ilişkin verilen İstanbul Anadolu 4. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 28.06.2016 tarihli ek kararının yok hükmünde olduğu ve sanık ..."nin öğrenme üzerine sunduğu 02.06.2016 tarihli dilekçesinin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
1-Sanıklar hakkında mala zarar verme suçundan kurulan hükümlere yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Doğrudan hükmolunan adli para cezasının miktar ve türüne göre; 14.04.2011 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun"un 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun"a eklenen geçici 2. maddesi gereğince hükmolunan 3000 TL dahil adli para cezasına mahkumiyet hükmünün temyizi mümkün olmadığından sanık ... müdafii ve ..."nin temyiz isteminin CMUK"nın 317. maddesi gereğince istem gibi REDDİNE,
2-Sanıklar hakkında hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığını bozma suçlarından kurulan hükümlere yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Gerekçeli karar başlığında suç adının “iş yeri dokunulmazlığını bozma” yerine “konut dokunulmazlığını bozma” olarak yazılması mahallinde düzeltilebilir maddi hata olarak kabul edilmiş; 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 gün ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 24.09.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.